Ημερομηνία:
«Χαλεπόν το μετρίως ειπείν, εν ω μόλις και η δόκησις της αληθείας βεβαιούται».
Με τη φράση αυτή Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, Άγιοι Ηγούμενοι, Τίμιον Πρεσβυτέριο, κύριε Δήμαρχε, κύριοι εκπρόσωποι των Στρατιωτικών, Αστυνομικών και Λιμενικών αρχών, Λαέ του Θεού ηγαπημένε, ο αρχαίος ιστορικός Θουκιδίδης επισημαίνει ότι είναι δύσκολο να πη κανείς ό,τι πρέπει κι όπως πρέπει, ώστε να μπορέσουν οι ακροατές να σχηματίσουν μια κάποια γνώμη για την αλήθεια. ΄Όταν όμως ομιλούμε την ώρα της Θείας Ευχαριστίας μέσα στην Εκκλησία και για την Εκκλησία με την ευκαιρία της συμπληρώσεως εφέτος είκοσι ετών θεοφιλούς και τετιμημένης ποιμαντικής Επισκοπικής διακονίας στη δημιουργική πορεία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου στην Μητρόπολη Φθιώτιδος, δεν μας χρειάζονται τα σχήματα λόγου και η διαλεκτική επιχειρηματολογία για να σχηματίσουμε εμείς οι ίδιοι γνώμη για την αλήθεια, για την πίστη μας και τη ζωή μας. Και λέμε για τη ζωή μας, γιατί η πίστη της Εκκλησίας δεν είναι ιδεολογική θεωρία, αλλά προσωπική εμπειρία και ζωή. Μια προσδοκία που μας συνέχει και όχι μια αγωνία που μας προβληματίζει.
Έλαμψε ο Μητροπολιτικός θρόνος της Φθιώτιδος με την εκλογή του Μητροπολίτου Νικολάου. Η τοπική Εκκλησία μπήκε σε μια νέα ελπιδοφόρα προοπτική. Μια προοπτική, που στόχευε και στοχεύει στο να δείξει ότι η Εκκλησία δεν είναι μια ανάμνηση του περασμένου καιρού, αλλά η ζωή μας σήμερα και η επαγγελία του αύριο. Το τρίπτυχο που συνοψίζει και χαρακτηρίζει το έργο μιάς εικοσαετίας είναι Το Χρέος - η Ευθύνη – η Διακονία. Ο νέος τότε Μητροπολίτης μας αντιλαμβάνεται το χρέος ως λειτουργία ζωής, που υπαγορεύεται εκ των έσω και πηγάζει από το βάθος της καρδιάς και της πίστεως. Το καθήκον είναι γιαυτόν δουλεία του νόμου, το χρέος είναι η ελευθερία της χάριτος. Το καθήκον είναι η δικαιοσύνη, το χρέος είναι η αγάπη. Η αγάπη που δεν είναι λόγος αλλά η μεγάλη οφειλή και το ανεξάλειπτο χρέος προς τους ανθρώπους, το λαό του Θεού. Μέσα στην εικοσαετή αυτή πορεία η έννοια αυτή του χρέους φορτίζεται μ΄έναν μόνιμα θετικό προσανατολισμό.
Η ευθύνη από την άλλη πλεύρα, όπως την αντιλαμβανόταν και την αντιλαμβάνεται ο νέος Μητροπολίτης, έχει άμεση σχέση με την αποστολή μέσα στην Εκκλησία. Θεωρεί το ποιμαντικό έργο ως έργο κατ΄εξοχήν πνευματικής ευθύνης. Η ευθύνη αυτή εκφράζεται στο πρόσωπο του επισκόπου μας κυρίως ως τρόπος ζωής, που είναι βίος και παράδειγμα, έμπρακτη απόδειξη της πίστεως και ζωντανή μαρτυρία Ιησού Χριστού.
Η φρόνηση και η ακεραιότητα του Επισκόπου μας δίνουν στην ποιμαντική ευθύνη νέα, δημιουργική προοπτική, που βασίζεται στη συνεχή προσπάθεια, στο σκληρό και ακάματο αγώνα, στην αναζήτηση λύσεων στα προβλήματα που αναφύονται, στην συναίσθηση ότι δεν υπάρχουν άλλες ευθύνες πιο βαριές από τις πνευματικές.
Η ευθύνη αυτή είναι για τον επίσκοπό μας στάση ζωής απέναντι στον κόσμο. Μέσα στην εικοσαετή αυτή πορεία δαψιλούς ποιμαντικού έργου βιώνεται καθημερινά ότι η Εκκλησία δεν είναι ο κόσμος. Ότι είναι ο κόσμος που τον σηκώνει η Εκκλησία και αγωνίζεται να τον μεταμορφώσει και να τον οδηγήσει στην αναγέννηση.
Το επισκοπικό αξίωμα είναι γιαυτόν διακονία και θυσία, κορύφωση του χρέους και της ευθύνης δηλαδή. Ζυγός βαρύς που πιέζει τον τράχηλο. Ο όρος ο οποίος αποδίδει τον τρόπο αυτό βίωσης της ευθύνης και του χρέους είναι ένας όρος από το βιβλίο των Διαταγών των Αποστόλων, ένα αρχαίο κείμενο της Εκκλησίας, όπου αναφέρεται χαρακτηριστικά «ἐστω ο επίσκοπος εύσκυλτος», που θα πεί έτοιμος να ακούσει τον καθένα, έτοιμος να μπαίνει σε κόπο. Αυτό το εύσκυλτος στην περίπτωση του επισκόπου μας δεν αναφέρεται απλά σε ζητήματα καλής συμπεριφοράς και κοινωνικής ευπρέπειας, μα πολύ περισσότερο στη συναίσθηση της ευθύνης και του χρέους.
Τη θέση του στην τοπική Εκκλησία ο Επίσκοπός μας αντιλαμβάνεται, όχι ως εξουσία, αλλ΄ως πνευματική διακονία και δεν την κατέχει χωρίς θλίψη και χωρίς σταυρό. Αυτός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας, να διώκετε. Μέσα από το διωγμό η Εκκλησία νικά τον κόσμο, όχι για να τον εξουσιάσει, αλλά για να τον προσλάβει, να τον κάνει δικό της και να τον οδηγήσει στην Ανάσταση. Η Εκκλησία νικά τον κόσμο και τον κάνει δικό της, όταν ηττάται και σταυρώνεται. «Μεγάλου εστίν αθλητού το δέρεσθαι και νικάν».
Χρέος - Ευθύνη - Διακονία χαρακτηρίζουν το πολυδιάστατο και πολυσχιδές ανακαινιστικό έργο που συντελέσθηκε και συντελείται στη Μητρόπολη Φθιώτιδος. Ακροθιγώς θα αναφερθούμε σε μερικά έργα για να ανατάμωμε το φρόνημα του επισκόπου μας και να ξεδιπλώσουμε τους κόπους και τις αγωνίες του για την πορεία του λαού του Θεού. Το Πνευματικό – Διοικητικό Κέντρο, με χώρους 5.000 τ.μ. στεγάζει όλες τις ποιμαντικές δραστηριότητες της Μητροπόλεως και τις διοικητικές της υπηρεσίες. Περιλαμβάνει σύγχρονο αμφιθέατρο 400 θέσεων με θεατρικό φωτισμό και ήχο, κοιτώνες φοιτητών, βιβλιοθήκη, τη σχολή Υφαντικής, εργαστήρια διδασκαλίας και χώρους ψυχαγωγίας.
Τη «Στέγη Γερόντων Πετρή» στην περιοχή Βασιλική της Στυλίδος, δίπλα στη θάλασσα μέσα σ΄ένα μαγευτικό περιβάλλον, με συνολικό εμβαδόν 2.500 τ.μ., που μαζί με το πρόσφατα ανακαινισμένο Ραχούτειο Εκκλησιαστικό Γηροκομείο καί το ίδρυμα «Μέριμνα Γήρατος Αθανάσιος και Μαίρη Ακρίδα» φιλοδοξεί να λύσει το πρόβλημα της τρίτης ηλικίας για τη Μητρόπολη Φθιώτιδος.
Τους περικαλείς ναούς τους οποίους ανήγειρε, η σφύζουσα πνευματική ζωή των ενοριών της Μητροπόλεως μας.
Τη μεθοδική κηρυκτική και λειτουργική ζωή. Η Θεία Λειτουργία ιερουργείται από τον επίσκοπο μας σε μικρές και μεγάλες εορτές στα χωριά και τις πόλεις. Η ιερουργία του Θείου λόγου, το κήρυγμα σε κάθε περίπτωση είναι προσωπική ευθύνη του και ιερή καύχηση. Το κηρυκτικό έργο πλουσιώτατο, θεολογικό, ορθόδοξο, πατερικό με μεθοδική επιλογή θεμάτων.
Το καθαρά πνευματικό του έργο, η χειροτονία 100 και πλέον κληρικών, η στελέχωση της Εκκλησίας με εκλεκτούς εργάτες, που διαπνέονται από ένθεο καρποφόρο ζήλο. Η σύγκλιση των 40 Ιερατικών συνεδρίων είχε και έχει ως στόχο μια συνεχή κοινωνία με τους ιερείς και μια επισταμένη καθοδήγηση. Το ενδιαφέρον για τους ιερείς δεν είναι απλά διοικητικό, αλλά αντίθετα ιδιαίτερα προσωπικό.
Το συγγραφικό έργο του επισκόπου μας περιλαμβάνει μελέτες μικρές και μεγάλες με μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων.
Σεβασμιώτατε Δέσποτα
«Είρηται και εμοί λόγω….όσα είχον πρόσφορα», για να χρησιμοποιήσω το λόγο του αρχαίου Αθηναίου πολιτικού. Για το θέμα είπαμε όχι όσα είχαμε, αλλά όσα μπορέσαμε μέσα στα χρονικά όρια του προγράμματος. Δεν αναφερθήκαμε στη διακονία της αγάπης. Στην ίδρυση της στέγης κατακοίτων, των κέντρων αγάπης, στις προικοδοτήσεις ορφανών – άπορων κοριτσιών, στην ανακαίνιση των κατασκηνώσεων, στη δημιουργία των 81 Πνευματικών Κέντρων, στη δημιουργία και λειτουργία του Ρ/Σ, στη Σχολή κατηχήσεως και σε ένα πλήθος καινοτόμες δράσεις και πρωτοβουλίες πνευματικής ευθύνης και χρέους.
Με τη συμπλήρωση εφέτος, εικοσαετούς Επισκοπικής Διακονίας Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα ευχόμεθα εκ βαθέων και δεόμεθα ταπεινώς προς τον Κύριο, να πληθύνει τα έτη Σας, να Σας χαρίζει ισχύ δυνάμεων σωματικών και πνευματικών, να Σας διαφυλάττει ασινή επ΄έτη μακρά, για να συνεχίσετε «μέχρι τέλους» τη δημιουργική διακονία Σας με αγιοπνευματική πνοή και να απολαμβάνετε τους αγλαούς καρπούς του πολλού τούτου κόπου και της επ΄ευλογίαις σποράς του Θείου λόγου, εμείς τα πνευματικά παιδιά Σας να γινόμαστε μάρτυρες αυτού του έργου, να συγχαίρομε μαζί Σας βοηθώντας τον ευλογημένο λαό του Θεού να βιώνει όλο και ουσιαστικώτερα την δύναμη και το κάλος της Ορθόδοξης πίστης μας.
Έτη πολλά Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα μεστά ουρανίων γλυκασμών και δωρημάτων προς δόζαν Θεού και έπαινον της Εκκλησίας. Αμήν.
