165

ΟΙ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Εκτυπώσιμη μορφή

Ημερομηνία: 

Παρασκευή, 4 Μάρτιος, 2022 - 14:45

ΟΙ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Εἰσήγηση στό 3ο Ἱερατικό Συνέδριο τῆς 4ης Μαρτίου 2022 τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος

ὑπὸ ἀρχ. Ἐφραὶμ Γ. Τριανταφυλλοπούλου, Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος

 

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί μου Πατέρες,

Μέσα στὸ εὔκρατο τῆς Ἐκκλησίας κλῖμα φιλοξενούμαστε καὶ παρηγορούμαστε. Γιατὶ  ὅπου Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ θεία Χάρις μᾶς ἐκκλησιάζει στὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ κι ἐμεῖς χαιρόμαστε, αὐξανόμαστε ἐν Χριστῷ. Πόσο μᾶλλον συμβαίνει αὐτό, ὅταν ὁ Κύριος μᾶς ἔχει καλέσει στὴν ὑπερμέγιστη Ἱερωσύνη γιὰ νὰ προσεδρεύουμε καὶ νὰ ἀτενίζουμε μὲ ἔκπληξη ἐκεῖ ὅπου ἐπιθυμοῦν νὰ παρακύπτουν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι.

Ὅλοι μας Πατέρες μου  θυμόμαστε τὴν ἀνείπωτη χαρά ποὺ νιώσαμε ὅταν λάβαμε τὴν πρόσκληση ἀπὸ τὸν Κύριο, προσωπικὴ μάλιστα: "Γίνε ἱερέας μου. Δικός μου ἱερέας. Δικός Του ἱερέας".

Θυμόμαστε πῶς μᾶς παιδαγώγησε ἡ θεία Χάρις σὰν στοργικὴ μητέρα, γιὰ νὰ ἀφομοιώσουμε μέσα ἀπὸ δοκιμασίες ποικίλων βαθμῶν, σιγὰ σιγὰ τὸ χάρισμα τῆς κλήσεως.  Πόλεμος καὶ εἰρήνη, χειμώνας καὶ ἄνοιξη, κόπος καὶ ἀνάπαυση, μέχρις ὅτου ἦρθε γιὰ τὸν καθένα μας ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς χειροτονίας μας. Ἡ προσωπικὴ Πεντηκοστή μας. Γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἀκόμη μιὰ φορὰ ἀνάμεσα στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸ σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸ ὁποῖο συγκροτώντας ὅλον τὸν θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας "ἱερέας τελειοῖ".

Διὰ τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου, κατῆλθε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ μᾶς ἔκαμε ἱερεῖς. Ντυθήκαμε τὴν Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ μέσῳ τῆς ὁποίας θαρροῦντες, μὲ ἀνδρεία πνευματικὴ καὶ ὄχι μὲ θρασύτητα, τολμᾶμε νὰ διατάζουμε κυριολεκτικὰ τὸν Θεό, -ποίησον!- καὶ Κεῖνος κάνοντάς μας ὑπακοή, ἐξαποστέλλει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα καὶ μεταβάλλει τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ.

Ἀνείπωτο, ἀνερμήνευτο μυστήριο. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐπισκίασε τὴ γαστέρα τῆς Παναγίας μας καὶ ἐκ τῶν σπλάχνων της σαρκώθηκε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία, διὰ τῶν ἱερέων ὑπὸ τὸν ἐπίσκοπο συντελεῖται ἕνας διαρκὴς Εὐαγγελισμός: τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασἰ, δηλ. ἡ συμπερίληψη ὅλης τῆς κτίσεως ποὺ μέρος της εἶναι καὶ ὁ Ἄνθρωπος, μεταβάλλονται σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα, τὰ ὁποῖα κατόπιν σαρκοῦνται μέσα μας καὶ καρποφοροῦν πολλαπλασιαζόμενα καὶ μεριζόμενα σὲ νομὲς χαρισμάτων ποὺ τρέφουν, αὐξάνουν, παρηγοροῦν, φωτίζουν ὅλους τοὺς ἀδελφούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Γεννιέται ὁ Χριστὸς μέσα μας καὶ μεῖς γινόμαστε "ἔγγυοι" καὶ "θεοτόκοι" κατὰ χάρη, ὄντας ἁμαρτωλοὶ καὶ τρεπτοὶ ἀπὸ φυσικοῦ μας. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ζωντανὸς Εὐαγγελισμός.

Προϋπόθεση νὰ τὰ ζεῖ αὐτὰ ἕνας ἱερέας, εἶναι νὰ καλλιεργεῖ πνεῦμα αὐτομεμψίας, ταπείνωσης, αὐτοπροσφορᾶς καὶ αὐτοθυσίας, καθὼς καὶ μετανοίας, ὥστε μὲ χαρὰ κάθε φορὰ νὰ βυθιζόμαστε στὴ θεία Εὐχαριστία, ἀφήνοντας χῶρο στὸ Χριστό, παραδομένοι ὅσο εἶναι δυνατόν, ἐπιτρέποντάς Του νὰ μᾶς ζυμώσει, νὰ μᾶς πλάσει σὰν προζύμι, ἱκανὸ μετά, νὰ ζυμώσει τὰ τρία σάτα τῆς δημιουργίας.

Πολὺς ματωμένος ἀγώνας ἀπαιτεῖται γιατὶ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος βρίσκεται θρονιασμένος ὁλοζώντανος μέσα μας καὶ παραφυλάει νὰ διαφεντέψει νοῦ, καρδιά, προσοχή, ψυχὴ καὶ σῶμα.

Γι' αὐτὸ καὶ ἡ θεία Χάρις βάζει τὴν προσοχὴ στὴν καρδιά μας. Προσέχουμε, σημαίνει νὰ ἔχουμε μιὰ διχοτόμο ἐμπιστοσύνης ἀνάμεσα σὲ μᾶς καὶ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο.

Ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία, σημαίνει πὼς ὀ καλοπροαίρετος ἀγώνας μας πιάνει τόπο, ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν κανονικὸ Ἐπίσκοπο, τὴν Κεφαλὴ δηλαδὴ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος τυπώνει τὸν Χριστό, ἀντὶ τοῦ Προσώπου Του, ὡς ἀντι-Πρόσωπόν Του μὲ τὴ χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Τὸ πόσο σημαντικὸ εἶναι αὐτὸ φαίνεται καὶ στὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ Καρχηδόνος, ὁ ὁποῖος μᾶς λέει στὴν 66η ἐπιστολή του: et si quis sum episcopo non sit, in ecclesia non esse. Παναπεῖ: Δὲν ζεῖς, δὲν στέκεις ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ ἐπίσκοπος, δὲν εἶσαι στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία, ἀλλὰ οὔτε ἡ Ἱερωσύνη λειτουργεῖ.

Βλέπετε Πατέρες μου, ὅτι ἀπὸ πολὺ νωρὶς ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζοντας καὶ ὑποφέροντας ἀπὸ τὶς φαυλεπίφαυλες τακτικὲς τῶν ζιζανίων, καθόρισε τὰ ὅρια τῆς πνευματικῆς κινήσεώς μας. Ὅλοι μαζὶ λοιπὸν ἐπὶ τὸ αὐτό, συναγμένοι ὑπὸ τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπο καὶ πατέρα μας ὅπως ἀκριβῶς τὰ νοσσία πέριξ τῆς ὄρνιθος.

"Ἂν ἡ καρδιὰ τοῦ ἐπισκόπου μου εἶναι βαριὰ μαζί μου, ἡ προσευχή μου δὲν ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό", ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος. Γιὰ τὸν ἱερέα, ὁ ἐπίσκοπός του εἶναι ὅπως ἀκριβῶς ἡ πρίζα στὸν τοῖχο γιὰ τὸ φίς, νὰ τὸ ποῦμε πιὸ ἁπλᾶ. Διὰ τῆς μνημονεύσεως, διὰ τῆς ἀκριβοῦς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ κανονικοῦ Ἐπισκόπου, ἀποκτοῦν ὀντότητα πνευματικὴ τὰ τελούμενα ἀπὸ ἐμᾶς. Ἄνευ τῆς μνημονεύσεως, τὰ πάντα εἶναι ἄκυρα, ἀνούσιες θεατρικὲς κινήσεις, τὸ ρεῦμα τῆς χάριτος διακόπτεται.

Μακάριοι οἱ ἱερεῖς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν δάκρυα πολλὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, καὶ μὲ τὰ καθαρτικὰ καὶ φωτιστικὰ αὐτὰ δάκρυα, οἱ ἴδιοι καθαρίστηκαν, φωτίστηκαν καὶ φωτίζονται καὶ καθαρίζονται συνεχῶς, αὐξάνονται ἐν Χριστῷ πλένοντας μὲ τὰ δάκρυά τους, εἴτε αὐτὰ φαίνονται, εἴτε ὄχι -ἀκόμη καλύτερα- τοὺς ἀδελφούς τους ἱερεῖς καὶ λαϊκούς.  Μυραίνουν μὲ τὰ δάκρυα αὐτά, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὃ ἐστὶν ἡ Ἐκκλησία.

Μακάριοι καὶ κεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι οἱ ὁποῖοι μὲ τὰ καρδιακά τους δάκρυα καὶ τὶς πενθικὲς νυκτερινὲς νοερὲς κραυγές τους μυραίνουν τὶς ψυχὲς τῶν ἱερέων τους καὶ τοῦ ποιμνίου τους, προσφέροντάς τους πρὸς ἐνταφιασμὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ πρὸς συνανάσταση.

Ἢ ἐδῶ, σὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς θὰ βασιστοῦν οἱ διαπροσωπικές μας σχέσεις, ἢ πουθενὰ ἀλλοῦ.

Ἔτσι προκύπτει σὰν ἐσωτερικὴ ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη, τὸ "ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας" κατὰ τὸ παράδειγμα Ἐκείνου ποὺ συνεχῶς μᾶς καλεῖ, ἀφήνοντας πέρα τοὺς διαπληκτισμοὺς γιὰ τὶς πρωτοκαθεδρίες καὶ τοὺς ἀνταγωνισμούς.

Ἔτσι καταδύεται κανεὶς στὸν ἄπειρο κόσμο, τὸν ἀτελεύτητο, τὸν φωτεινὸ καὶ χαριτωμένο κόσμο τῆς προσευχῆς, εἰδικότερα ἐκείνης ποὺ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς, σὰν σεισμὸς πολλῶν Ρίχτερ, συγκλονίζει τὴν ὕπαρξη, σοῦ ἀνοίγει τὰ μάτια καὶ βλέπεις τὸν ἑαυτό σου, τὴ φοβερὴ ἀκαθαρσία τῆς καρδιᾶς σου. Ἡ προσευχὴ τραντάζει τὴ σφηκοφωλιὰ καὶ ὑποφέρεις ἀπὸ τὰ δαγκώματα τῶν παθῶν καὶ τῶν λογισμῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια αὐτὴ προσευχή, ἀφοῦ καλὰ καλὰ ταπεινωθεῖς, σκουπίζει καὶ ἀπομακρύνει ὅλη τὴ σαβούρα καί, βλέποντας Θεοῦ πρόσωπο γίνεσαι σκεῦος Του εὔκαιρο γιὰ διακονία τοῦ κάθε πλησίον.

Διαδικασία ποὺ πάντα ἀρχίζει καὶ ποτὲ δὲν τελειώνει. Συνέχεια γινόμαστε καὶ ξαναγινόμαστε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε. Ἱερεῖς Του. Διαδικασία ἀτέλεστη.

Πνευματικὰ χρεωκοπεῖς, σοῦ λέει ἡ προσευχή, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμὴ σοῦ δίνει καὶ ἕνα λάκτισμα νὰ συνεχίσεις ὁλόφρεσκος καὶ ὀρεξᾶτος!

Ἔτσι οἱ διαπροσωπικές μας σχέσεις γίνονται καρδιακὲς καὶ εὐλογημένες. Νὰ τὸ ποῦμε λίγο παράξενα; Ἡ ζωή μας ὡς ἱερέων βρίσκεται πάνω στὴ διασταύρωση τοῦ διοικητικοῦ κάπου μὲ τὸ τριαδικὸ καθώς. Δηλαδὴ τόπος διακονίας καὶ τριαδικὸς τρόπος ὕπαρξης συμπλέκονται καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται ὅπως λέμε θεολογικά. Συνερχόμαστε ὅλοι ἐπὶ τὸ αὐτό.

Στὴ ζωὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ἀδιανόητο ἄλλα νὰ θέλει ὁ Πατήρ, ἄλλα ὁ Υἱὸς καὶ ἄλλα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Πάντοτε τὰ τρία πρόσωπα ἔχουν ἕνα θέλημα, μία βούληση. Ἔχουν ἕνα θέλημα χωρὶς νὰ διανοούμαστε ὅτι διαφωνοῦν μεταξύ τους, ἢ ὅτι λένε τὴ γνώμη τους. Ἀποτελοῦν ξεχωριστὰ πρόσωπα, ἀλλὰ ὅ,τι πράττουν ἀπὸ συμφώνου πράττουν. Ὁ Υἱὸς ἔχει τὸ δικό Του ἔργο, ἀλλὰ εἶναι πάντοτε σύμφωνοι ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς γιὰ τὸ ἔργο ποὺ κάνει ὁ Υἱός., ὁ ὁποῖος ἔρχεται καὶ γίνεται ἄνθρωπος γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει τὸ δικό Του ἔργο, ὁ Πατὴρ δὲν κάνει τὸ ἔργο τοῦ Υἱοῦ. Καὶ τὰ τρία πρόσωπα ὅμως συμφωνοῦν.

Σήμερα εἶναι μιὰ ἐποχὴ ἐκβαρβαρισμοῦ νοοτροπιῶν καὶ ἔκπτωσης ἀξιῶν σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ἀτομικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς. Εὐνοεῖται καὶ πριμοδοτεῖται ἡ ζωὴ τῶν αἰσθήσεων, ὁ νοσηρὸς συναισθηματισμὸς τονίζεται ὡς κάτι καλὸ καὶ ὑγιές, ἐπιπλέον δὲ ὑπάρχει ἡ ἄποψη ὅτι ἂν ὁ καθένας σηκωθεῖ καὶ λέει καὶ κάνει ὅ,τι  θέλει -ἀρκεῖ νὰ εἶναι ἡ γνώμη του αὐτή- εἶναι ἐλεύθερος.

Αὐτὸ εἶναι ξιππασμένος δικαιωματισμός, δὲν εἶναι ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία πάει μαζὶ μὲ τὴν εὐθύνη. Ὁ ἀληθινὰ ἐλεύθερος εἶναι καὶ ὑπεύθυνος. Ἀπὸ τὴν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης σου μάλιστα, δείχνεις ἂν εἶσαι ὄντως ἐλεύθερος.

Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἅγιοί μας ποὺ νοστιμίζουν, ποὺ ἁλατίζουν τὴ ζωή μας ἔλεγαν ὅτι γιὰ τὰ δεινὰ τῆς ἀνθρωπότητος ὁλόκληρης ὑπεύθυνοι ἦταν οἱ ἴδιοι. Ἀναλάμβαναν τὴ βαρύτατη εὐθύνη γιὰ τὰ βάσανα ὅλων τῶν ἀνθρώπων ὡς ἄλλοι Χριστοὶ μὲ τὴ χάρη Του καὶ πλάταινε τόσο πολὺ ἡ καρδιά τους ποὺ τοὺς χωροῦσε καὶ τοὺς στέγαζε ὅλους.

Αὐτὸ γινόταν πνευματικὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ψυχολογικά, διότι θὰ εἶχαν διαλυθεῖ. Ναὶ μὲν καὶ ψυχοσωματικὰ ὑπέφεραν καὶ ταλαιπωροῦνταν ἀκούγοντας, βλέποντας, συμμετέχοντας στὰ βάσανα τοῦ πλησίον, ὅμως ἡ ἀνάληψη τῆς εὐθύνης ἦταν ἕνα πνευματικῆς τάξης γεγονός.

Στοὺς ἀντίποδες, ἡ κακὴ νοοτροπία τοῦ δικαιωματισμοῦ, ἡ ἐντελῶς κοσμικὴ ποὺ προαναφέραμε, ἐπηρεάζει καὶ μᾶς τοὺς ἱερεῖς. Συχνὰ ξεχνᾶμε ὅτι διακονοῦμε τὸ Χριστό, καὶ ἐξαντλούμαστε σὲ ἕνα προσωποπαγὲς νοσηρὸ συναισθηματικὸ ἔργο, διανθισμένο μὲ πλούσια ἐξωτερικὴ δράση. Ταυτίζουμε τὸ πρόσωπό μας μὲ τὸ κοινωνικό μας προσωπεῖο καὶ τὸ χάνουμε. Νιώθουμε συνεχῶς νὰ ἀπειλεῖται τὸ ἔργο μας καὶ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο καὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργούς μας ἱερεῖς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ λαϊκούς, κάποιοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχοντας ὑγιὲς πνευματικὸ αἰσθητήριο ἀντιδροῦν καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ κοντά μας. Πάντως καλύτεροι πρὸς ἐμᾶς καὶ πιὸ ἀληθινοὶ εἶναι αὐτοὶ ἀπὸ ὅ,τι εἶναι οἰ αὐλοκόλακες. Ἡ ἀλληλοκολακεία ἰσοδυναμεῖ μὲ "ἀλληλοκόπρισμα", μοῦ ἔλεγε κάποτε ἡ γερόντισσα Σωφρονία. Ἐννοεῖται πὼς ἡ κολακεία διαφέρει οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸ δίκαιο ἔπαινο.

Ἀκολουθοῦμε λοιπὸν μιὰ τριπλῆ ἀμυντικὴ τακτικὴ ποὺ διαστρέφει τὴν πνευματική μας ζωὴ καὶ χαλάει τὶς διαπροσωπικές μας σχέσεις.

1) Ἀμυνόμαστε ἀπέναντι στὸν ἐπίσκοπο. Νιώθουμε συνεχῶς νὰ ἐλεγχόμαστε. Γεμίζουμε καχυποψία καὶ ἀκολουθοῦμε ὑποκριτικὸ τρόπο συμπεριφορᾶς κατὰ τὸ "χέρι ποὺ δὲ μπορεῖς νὰ δαγκώσεις, φίλησέ το". Φτάνουμε νὰ αἰσθανόμαστε, ὑπερ-Ὀρθόδοξοι ἐμεῖς, αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ζὰν Πὼλ Σάρτρ: "ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου", ἐνῶ θὰ ἔπρεπε στὸ πρόσωπο τοῦ πλησίον νὰ βλέπω τὸν ἀναστημένο Χριστό. Ἀντὶ ἡ σχέση μὲ τὸν ἐπίσκοπο νὰ εἶναι σχέση παιδιοῦ πρὸς πατέρα καὶ ἀδελφοῦ πρὸς ἀδελφό, γίνεται σχέση δουλικῆς ὑποταγῆς καὶ ζηλόφθονης ἀντιπαλότητας, ὑποκρυπτόμενης ἢ μή, πρᾶγμα ποὺ μετατρέπει τὶς καθ' ἡμέραν σχέσεις σὲ ἕνα νοσηρό, ἀγχωτικὸ δοῦναι καὶ λαβεῖν. Ἀρρωσταίνουμε.

2) Ἄμυνα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς ἱερεῖς. Ποιός κάνει τὸ πιὸ καλὸ καὶ πιὸ πολὺ ἔργο; Ποιός ἔχει τὰ πιὸ πολλὰ πνευματικὰ τέκνα; Μήπως παρατηροῦνται διαρροὲς πνευματικῶν τέκνων καὶ πρὸς ποιόν; Ποῦ πηγαίνουν οἱ "δικοί"μου; Ποιός ἱερέας εἶπε καὶ τί γιὰ μᾶς; Γιατί καὶ ἡ ἄλλη ἐνορία νὰ παρουσιάζει κίνηση; Καλὰ δὲν εἴμασταν ἐδῶ μονοπωλώντας τὸ πνευματικὸ ἔργο μέχρις ὅτου ἐμφανίστηκε ὁ Χ κληρικός; Καὶ ὄχι μόνο μέχρις ἐδῶ, ἀλλὰ περνᾶμε καὶ στὴν κατασυκοφάντηση τοῦ θεωρουμένου ὡς "ἀντιπάλου" -κατὰ τὰ ἄλλα- ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ ἰερέως, τοῦ ἐπισκόπου ἢ καὶ λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Τί πάει νὰ πεῖ δικοί σου καὶ ξένοι; Τί πάει νὰ πεῖ "τὸ ἔργο μου"; Ἀνυπόστατες φαντασιώσεις. Ὅ,τι παίρω μαζί μου στὸν τάφο, αὐτὸ εἶναι δικό μου.

Ἔτσι δὲ μπορεῖς νὰ εἰρηνεύσεις, οὔτε κάνοντας τὰ "σωστά", οὔτε "μετανοώντας" γιὰ τὰ λάθη. Σάμπως, ἄρρωστα νὰ ἁμαρτάνουμε καὶ ἄρρωστα νὰ μετανοοῦμε, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἔλεγε ἕνας ἁγιασμένος πνευματικός. Δύσκολη κατάσταση. Τί νὰ συμβαίνει; Γιατί δὲ χαιρόμαστε τὴ διακονία μας; Ὑπάρχει τίποτε ὡραιότερο καὶ ὑψηλότερο στὸν κόσμο;

Ὑπάρχει στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μας θρονιασμένος, μὲ ἐξουσία καὶ ἀκαμψία ἑνὸς ἀδριάντα, ὁ ἑαυτούλης μας. Εἶναι ἀγαλματάκι, εἰδωλάκι καὶ τοῦ ἀποτίουμε φόρο τιμῆς ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός. Δὲν ὑπάρχει μέρος νὰ χωρέσει ὁ Χριστός. Τὸν καταδιώκει ἡ ψεύτικη εἰκόνα τῆς νομιζόμενης "ἀγιότητας" μας. Τῆς πλανημένης αὐτῆς κεντρικῆς ἰδέας ποὺ διαφεντεύει μέσα μας προκαλώντας μας ἴσως κάποια "ἀνθοφορία" ὄμορφων συναισθημάτων, ποὺ ὅμως φυλλορροοῦν καὶ δὲ δένουν καρπό, γιατὶ λείπει τὸ ἓν οὗ ἐστὶ χρεία. Αὐτὴ ἡ συναισθηματικὴ χαρὰ ποὺ μᾶς διακατέχει λόγῳ  τοῦ κόμπλεξ ὑπεροχῆς εἶναι ἀπὸ τὴ φύση της εὐμετάβλητη, εὔθραυστη καὶ γρήγορα μεταπίπτει σὲ συναισθηματικὴ ἀπογοήτευση καὶ κόμπλεξ μειονεξίας, τὰ ὀποῖα δηλητηριάζουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα. Πῶς νὰ ἀνοίξει αὐτὴ ἡ ταλαίπωρη καὶ ἀπελπισμένη καρδιά, καὶ νὰ χωρέσει τὸν πλησίον; Καὶ ὄχι μόνο, ἀλλὰ νὰ μπεῖ μέσα στὸν τάφο τοῦ πλησίον καὶ μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ νὰ ἀναστήσει τὸν πλησίον, ὅταν καὶ μεῖς οἱ ἱερεῖς εἴμαστε κινούμενοι τάφοι, ἀντὶ ἔμψυχοι ναοί, ἐκτυπώματα, ἐκμαγεῖα τῆς θείας Χάριτος; Πῶς νὰ συγχωρεθοῦμε -μέρες ποὺ εἶναι κιόλας- Πατέρες μου καὶ νὰ βρεῖ ἀνάπαυση ὁ καημός μας; Πῶς νὰ συναντηθοῦμε καὶ νὰ βαδίσουμε μὲ τὰ σανδάλια τῆς Χάριτος, πάνω στὴ Χώρα τῶν Ζώντων, συν-χωρούμενοι; Πῶς νὰ νιώσουμε, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὴν πνευματικὴ χαρά, ποὺ εἶναι μόνιμη, ἄδυτη, φωτεινή, διαφανὴς καὶ παραμυθητική;

Παρὰ ταῦτα, μένουμε μόνο στὸ ἐπίπεδο μιᾶς διανοητικῆς ἀναζήτησης καὶ συζήτησης καὶ χωρὶς νὰ ἀνακρούσουμε πρύμναν, νὰ ἀλλάξουμε τακτικὴ με φάρμακο τὴν ταπείνωση, ἀκολουθοῦμε ἀμυντικὴ καὶ ἐνοχικὴ συμπεριφορὰ καὶ

3) πρὸς τοὺς Λαϊκούς, τοὺς γονεῖς μας καὶ τ' ἀδέλφια μας ἐνδεχομένως, τοὺς συγγενεῖς, τὴν πρεσβυτέρα μας καὶ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ πνευματικά μας τέκνα.

Στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ δίπλα, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι αἰσθάνονται εὐρυχωρία, ὄχι στενοχωρία. Τί ἔλεγε κάποτε ἔνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτερους πνευματικοὺς τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος; "Κανέναν δὲν κρατῶ, κανέναν δὲ διώχνω, ὅποιος θέλει ἔρχεται, μένει ἢ φεύγει. Δὲν δημιουργῶ ὀπαδοὺς ἢ ἀκολούθους".

Ἐμεῖς τί κάνουμε; Ἀ/παιτοῦμε, ἂν δὲν ἐ/παιτοῦμε κιόλας, μέσα στὰ πλαίσια τῆς σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀποτυχημένης ποιμαντικῆς μας τακτικῆς νὰ ἠγούμεθα φανατικῶν clubs (κλουβὶ πάει νὰ πεῖ, ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο "κλωβό"), σεσωσμένων τάχατες, γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπό μας, ὅσο κι ἂν μᾶς ἐνοχλεῖ αὐτὴ ἡ διαπίστωση, ἂς κάνουμε, φορές, πὼς δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ. Ἂς ψάξουμε τὸ θέμα κι ἂς τὸ συζητήσουμε μὲ τὸν Ἐπίσκοπο.

Καταφεύγουμε δυστυχῶς στὸ τουπὲ καὶ στὴν πόζα, γιατὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο μέσα μας παρὰ κενό, πλήξη, ἀνία. Πῶς νὰ μεταδώσω ὕστερα φῶς στοὺς γύρω μου; Κι ἀνησυχῶ γιατὶ φεύγουν καὶ θέλω νὰ εἶμαι καὶ σοβαρός; Μὲ τὴν διάσταση δόγματος - ἤθους, πιστευτέων καὶ πρακτέων ποὺ μὲ διακρίνει δὲν εἶναι ἀπὸ Θεοῦ εὐεργέτημα τὸ ὅτι ἀπομακρύνονται ψυχὲς ἀπὸ μένα; Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναπαυτῶ ποὺ φεύγουν ἀπὸ μένα καὶ μάλιστα νὰ χαρῶ γιὰ τὸ ὅτι μᾶλλον ἀναπαύονται φεύγοντας ἀπὸ μένα; Δὲν εἶναι εὐκαιρία νὰ ἀνασκουμπωθῶ γιὰ δουλειὰ βάθους στὸν ἑαυτό μου; Γιατί νὰ φερθῶ ἀμυντικά, νὰ ἀπωθήσω τὸ γεγονὸς καὶ νὰ τὸ λησμονήσω εἰκονικά -ἐνῶ εἶναι ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμένα- καὶ ἐντελῶς ἀνώριμα καὶ μὲ παιδιάστικο τρόπο νὰ ἀρχίσω νὰ ἐξαπολύω μύδρους ἀπειλώντας μὲ τὴν αἰώνια κόλαση ὅσους ξεμακραίνουν ἀπὸ τὸ πετραχήλι μου καὶ ὄχι μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅταν μοῦ ζητήσουν εὐλογία δὲν τοὺς τὴ δίνω κιόλας;

Ἀντιθέτως, ἂν μὲ ὑπομονὴ καθίσω καὶ σκαλίσω λίγο ἐπίμονα καὶ μὲ ἔντιμη διάθεση τὴν καρδιά μου, χωρὶς διάθεση ὡραιοποιήσεως τῶν ὅποιων καταστάσεων μὲ ἀπασχολοῦν, μὲ κεῖνο τὸ μεράκι ποὺ παλιότερα ἡ νοικοκυρὰ  σκάλιζε τὴ χόβολη γιὰ νὰ ζεσταθεῖ τὸ φαγητό, ἡ θεία Χάρις θὰ μὲ βοηθήσει νὰ κατανοήσω τὸ ἐσωτερικό μου κενό, καὶ θὰ καταλάβω ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς ἐχθρός, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ μένα τὸν ἴδιο.

Οὔτε ὁ ἐπίσκοπος μὲ ἐχθρεύεται, οὔτε οἱ ἱερεῖς, οὔτε οἱ λαϊκοί, οὔτε κανεὶς ἄλλος. Ὑπεύθυνος γιὰ ἐκεῖ ποὺ φτάσανε οἱ διαπροσωπικές μου σχέσεις καὶ γιὰ τὶς ἀποτυχίες μου ἐν γένει, εἶμαι ἐγώ, ἐγώ, ἐγώ.

Ἐδῶ "πιάνω πάτο" ποὺ λέμε, στὰ ἔγκατα τοῦ ἑαυτοῦ μου, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰν εὐλογημένη προσγείωση.

Ὅταν χρονίσει αὐτὴ ἡ εὐλογημένη κατάσταση, συναντοῦμε τούς Πατέρες μας, παλαιότερους καὶ νέους. Ἡ διαρκὴς αὐτὴ προσγείωση, ἡ ὁποία λειτουργεῖ σὰν βηματισμὸς προσεκτικὸς καὶ ἄφιξη στοὺς χλοεροὺς λειμῶνες τῆς πολυπόθητης διαρκοῦς μετανοίας, δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ τὶς πνευματικὲς ψευδαισθήσεις ποὺ προαναφέραμε. Γιατὶ εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ κηρύττεις τὰ θεῖα στοὺς ἄλλους ἂν δὲν ἔχεις πρωτίστως ρυθμίσει τὰ τοῦ οἴκου σου.

Τὸ κλῖμα ποὺ φαίνεται σήμερα νὰ ὑπάρχει σὲ πολυάριθμες οἰκογένειες ἱερέων σὲ ἐνορίες, ἀλλὰ καὶ σὲ ἀδελφοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ποὺ ἀσκοῦνται σὲ κοινόβια, ἀπηχεῖ πολλὴ νοσηρότητα. Ἐκκοσμίκευση, διαμάχες συντηρητικῶν-νεωτεριστῶν, ἀτμόσφαιρα ὁμαδοποίησης, "ποδοσφαιροποίηση" τῆς πνευματικῆς ζωῆς, φανατισμός, ἀδιάκριτη αὐστηρότητα ἀλλὰ καὶ ἐπιείκεια ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια, προσκολλήσεις ἐπικίνδυνες, θαυματοθηρία, σημειολαγνεία, αἱρετικὰ κηρύγματα κλπ.

Αἰτία τῆς κακοδαιμονίας μας εἶναι ὅτι δὲν ταπεινωθήκαμε, δὲ σκύψαμε μέσα μας, δὲ δράσαμε μὲ περίσκεψη καὶ μὲ πνεῦμα ἀλληλομαθητείας. Ἔχουμε νὰ διδαχτοῦμε πολλὰ ἀπὸ τοὺς γύρω μας ἀνθρώπους κληρικοὺς ἢ μή. Νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιατὶ ὅλην αὐτὴ τὴ σύγχυση καὶ τὸ μπέρδεμα κριτηρίων ὁ Χριστὸς τὴν ἐπιτρέπει γιὰ νὰ βγεῖ καλό. Γιὰ νὰ μάθουμε νὰ συνεργαζόμαστε ἕως ὅτου ἄνετα νὰ νίπτουμε ὁ ἕνας τὰ πόδια τοῦ ἄλλου.

Τὸν Ἰούνιο τοῦ 2004 βρισκόμουν στὸ Παρίσι. Σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις μου σὲ κεντρικὰ βιβλιοπωλεῖα τὸ βλέμμα μου ἔψαχνε τὸ θεολογικὸ ράφι καὶ ἔπεσε πάνω σὲ ἕναν τίτλο ποὺ κέντρισε τὸ ἐνδιαφέρον μου: "Ἡ τρελλὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ", βιβλίο τοῦ διακεκριμένου ρώσου θεολόγου Παύλου Εὐδοκίμωφ. Τώρα ἔχει μεταφραστεῖ καὶ στὰ ἑλληνικά. Ἐπιστρέφοντας στὸ δωμάτιό μου, ξεκίνησα τὴν ἀνάγνωση μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον γιὰ νὰ τελειώσω πολὺ μετὰ τὰ μεσάνυχτα τὴν ἀνάγνωσή του. Σὲ κάποια σελίδα του ἀναφερόταν ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ἔλεγε τί; "Ἡ κόλαση εἶναι μόνο γιὰ μένα καὶ γιὰ κανέναν ἄλλον πάνω στὴ γῆ". Τί ἔχουν νὰ ποῦν ὁ εὐσεβισμός μας καὶ ἡ προτεστανίζουσα ἠθική μας; Ἡ κόλαση λοιπὸν εἶναι μόνο γιὰ μένα καὶ γιὰ ἄλλον κανέναν. Ἄρα εἶμαι ὁ ἔσχατος πάνω στὴ γῆ. Ἄρα βλέπουμε ἐδῶ μιὰ ἐσχατολογία σαρκωμένη στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου μας. Ἀφοῦ ἡ κόλαση εἶναι μόνο γιὰ μένα πῶς νὰ τὴν κάνω θέμα κηρύγματος ἢ διαλόγου; Δὲν ἀφορᾶ σὲ κανέναν ἄλλον. Ὁ διάλογος προϋποθέτει ἕναν τοὐλάχιστον  συνομιλητὴ ἐνδιαφερόμενο γιὰ τὸ θέμα. Τὸ κήρυγμα ἕναν τοὐλάχιστον ἀκροατὴ ποὺ νὰ τὸν ἀφορᾶ. Ἄρα ἡ κόλαση δὲ  μπορεῖ νὰ γίνει ἀντικείμενο διαλόγου ἢ κηρύγματος στὴν καρδιὰ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου.

Ἀφοῦ ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι εἶμαι ἔσχατος πάντων, κάτω ἀπὸ ὅλους, ἐγὼ σὰν παπᾶς πῶς ἀνοήτως μιλάω στοὺς καλύτερούς μου (ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καλύτεροί μου εἶναι, εἶπε μόλις ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ἂν καὶ μέγας ἐκεῖνος) ἀπειλώντας τους μὲ τὴν κόλαση ποὺ τοὺς περιμένει; Δὲν εἶμαι ἔξω φρενῶν;

Νά, γιατὶ μιλώντας γιὰ τὴν κόλαση καὶ τὸ φόβο της στοὺς πιστούς, αὐτοὶ ὄχι μόνο δὲν καλυτερεύουν, ἀλλὰ ἀντιδροῦν καὶ χειροτερεύουν. Χειροτερεύουν μαζὶ καὶ οἱ σχέσεις μας.

Ὅσοι εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ γνωρίσουμε ἁγίους ἀνθρώπους, ποτὲ δὲν ἀκούσαμε ἀπὸ τὰ χείλη τους κηρύγματα περὶ κολάσεως, ἂν καὶ οἱ ἴδιοι εἶχαν φοβερὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὴν κόλαση τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ τῶν δαιμόνων. Πάντοτε μιλοῦσαν γιὰ τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸ Φῶς Του, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν καὶ τὴν ἀντιμετώπισή τους διὰ τῆς προσευχῆς καὶ ἂν τυχὸν μιλοῦσαν γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο τοῦ αἰωνίου κολασμοῦ μας ἀπὸ  ὑπαιτιότητα τοῦ ἑαυτοῦ μας τὸ ἔκαναν μὲ τόση δεξιοτεχνία καὶ ἁπαλότητα ποὺ μόνο δάκρυα κατανύξεως μᾶς ἔφερναν στὰ μάτια.

Ἔτσι οἱ ἅγιοι θεραπεύουν μὲ τὸ ἄγγιγμα τοῦ λόγου τους, μὲ τὸ βλέμμα τους, μὲ τὴν ὅλη συναναστροφή τους, μὲ τὸ χιοῦμορ ἐπίσης ποὺ πρέπει πολὺ νὰ προσεχθεῖ, μὲ τὴν ἔκδηλη χαρὰ ποὺ ἀποπνέει ἡ παρουσία τους. Δὲν τυραννοῦν, δὲν ταλαιπωροῦν, δὲν θεατρίζουν, δὲν καταδικάζουν, δὲν σμπαραλιάζουν. Ἐμεῖς; Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Πορφύριος ἔψεγε συχνὰ καὶ καλότροπα πολλοὺς ἱερεῖς λέγοντάς τους ὅτι ὑποφέρουν ἀπὸ ἀφόρητο διδακτισμὸ καὶ βλάπτουν τοὺς πιστούς.

Βλέπει κάποιον ὁ ἅγιος νὰ ἁμαρτάνει καὶ σκέπτεται: δὲν ἔχει τὴ χάρη Σου ὁ ἀδελφός μου Κύριε, τὴν ὁποία ἔχω ἐγώ, γι' αὐτὸ παθαίνει ζημιὰ ὁ καημένος. Ἂν εἶχε τὴ χάρη Σου καλύτερός μου θὰ ἦταν γιατὶ καὶ γὼ τὴν ἔχω ἀλλὰ δὲν τὴν ἐκτιμῶ. Ἂν καὶ γὼ δὲν εἶχα τὴ χάρη Σου πολὺ χειρότερός του θὰ ἤμουν. Βάζει δηλαδὴ ὁ ἅγιος ἄνθρωπος τὸν ἐαυτό του ὑποκάτω κάθε ἁμαρτάνοντος πλησίον. Αὐτὸ τὸ βίωμα εἶναι ἡ συνέχεια αὐτοῦ ποὺ ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος προηγουμένως.

Ἐμεῖς προχωρᾶμε ἐντελῶς ἀνάποδα: ὅλοι κακοὶ στραβοὶ κι ἀνάποδοι καὶ μεῖς καλοί. Ἡ μὲ πολὺν κόπο ταπείνωση μέσα στὴν Ἐκκλησία δηλαδή, εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ νὰ ὀμορφύνουν οἱ σχέσεις μας. Ὄπου ὑπάρχει αἴσθηση ὑπεροχῆς κακῶς ἐννοούμενη φυγαδεύεται ἡ ἡρεμία διότι ἡ δυσωδία τῆς φιλαυτίας καὶ ἡ αἰθαλομίχλη τῆς ἔπαρσης ἐμποδίζουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Εἶμαι ἀδικαιολόγητα αὐστηρὸς πρὸς τοὺς ἄλλους ὅταν εἶμαι ἐπιεικὴς -ἐπίσης ἀδικαιολόγητα- στὸν ἑαυτό μου. Τί γίνεται λοιπόν, ὅταν παραεῖμαι αὐστηρὸς εἰδικὰ μὲ τὶς σαρκικὲς πτώσεις τῶν πιστῶν; Μήπως κρύβω δικό μου ἀδικαιολόγητο πάθος; Δὲν μᾶς προβληματίζει ἡ ἄκρα ἐπιείκεια τῶν ἁγίων μας σὲ τέτοια θέματα, ἐπιείκεια μάλιστα ποὺ ἀλλοίωνε μὲ θεῖο τρόπο πολλοὺς βαρέως ἁμαρτάνοντες; Γιατί ἡ δική μου αὐστηρότητα δὲ φέρνει ἀποτέλεσμα; Μήπως στοχεύει στὸ νὰ ξεχνάω τὸ ὅτι εἶμαι ἐπιεικὴς στὸν ἑαυτό μου; Μὰ δὲν μὲ ἀγαπάει καὶ δὲν τὸν ἀγαπάει τὸν πλησίον ὁ Χριστὸς ἐπειδὴ τὸν λυπᾶται γιὰ τὶς πτώσεις του ἢ τὸν συμπαθεῖ γιὰ τὶς ἀρετές του. Τὸ γεγονὸς καὶ μόνο ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι Τὸν ἔκανε νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ μᾶς ἀγαπήσει μέχρι θανάτου.

Ἀκόμη καὶ τὸ καλύτερο καὶ ἐξωτερικῶς ἄμεμπτο ἔργο νὰ προσφέρω, τὸ πετάω στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος γνωρίζει τὴν προαίρεση, τὰ κίνητρά μου. Καὶ καλὸν εἶναι νὰ ἀναγνωρίζω ὅτι καὶ τὸ καλό μου ἔργο ἔχει καὶ λίγη πρόσμειξη κενοδοξίας. Τότε τὸ παραβλέπει ὁ Κύριος. Συχνὰ μὲ προβληματίζει ἡ σοκαριστικὰ ὀρθόδοξη ἄποψη τοῦ Pierre Daco: "Θὰ ντρεπόμασταν γιὰ τὶς καλύτερες πράξεις μας, ἂν γνωρίζαμε τὰ βαθύτερα κίνητρά μας". Ἀλλὰ γνωρίζει ὁ Θεός.

Μέσα σὲ μιὰ τέτοια κακότητα ζώντας, δημιουργοῦμε πολύπλοκες συμπλεγματικὲς καταστάσεις. Μοῦ ἔτυχε κάποτε νὰ ἀκούσω σὲ μία Μητρόπολη ὅτι ἕνας ἱερέας δὲν ἔμπαινε στὸ ναὸ καθόλου ὅταν ἦταν παρὼν ὁ συνεφημέριός του. Γι' αὐτὸ χαίρομαι Σεβασμιώτατε καὶ Πατέρες μου ποὺ στὴ Μητρόπολή μας μοῦ ἔχει δοθεῖ ἡ γεύση μιᾶς μεγάλης οἰκογένειας. Πολλοὺς δὲν σᾶς γνωρίζω, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μᾶς γνωρίζει μεταξύ μας ἀγνώστως προτοῦ γνωριστοῦμε καὶ τυπικά. Καὶ ἄλλους Πατέρες ποὺ γνώρισα κατενθουσιάστηκα. Καὶ σεῖς λοιπὸν νὰ συγχωρέσετε σὲ μένα τὶς πολλὲς ἀδυναμίες καὶ νὰ μὲ εὔχεσθε νὰ σᾶς διακονῶ ὅπως πρέπει μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Πατρὸς καὶ Ἐπισκόπου μας.

Θὰ κλείσω τὴν παρούσα εἰσήγηση μὲ δύο ἱστορίες:

α) Κάποτε ἕνας ἱερέας εἶχε μιὰ χαριτωμένη οἰκογένεια. Καλὴ πρεσβυτέρα, καλὰ παιδιά, καὶ πολὺ προσευχόμενος ὁ ἴδιος. Ἡ νύχτα τὸν εὕρισκε θρηνοῦντα καὶ εὐχόμενο ὑπὲρ ἐλεούντων, πενομένων, θλιβομένων, κακουχουμένων, ἐν θλίψεσιν, ἐν περιστάσεσιν ὄντων, ἐν νοσοκομείοις, ἐν φυλακαῖς, πλημμυροπαθῶν, σεισμοπλήκτων, ἀλκοολικῶν, ἀνέργων, πασχόντων ἀπὸ ψυχολογικὰ προβλήματα, ψυχονευρωτικὲς καταστάσεις, ναρκωτικά, ὀρφανῶν, χηρῶν, χρεωκοπημένων, διαζευγμένων, ἀπίστων, προσφύγων, στρατευμένων, προσκυνητῶν, δαιμονισμένων, ἀναπήρων, νοητικῶς καθυστερημένων, ὁμολογούντων, πλανημένων, καλλιτεχνῶν, γειτόνων, ἐκκλησιαζομένων, ἑορταζόντων, κατασκηνωτῶν, νοσηλευτῶν, κατηχητῶν, συστρατιωτῶν του, συμμαθητῶν καὶ συμφοιτητῶν του. Ὅλες αὐτὲς οἱ κατηγορίες περνάγαν μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά του. Κοιμόταν κάποιες ὧρες καὶ τὸ ξημέρωμα τὸν εὕρισκε πάλι στὸ γονάτισμα. Ὅλη τὴν ἡμέρα μετὰ τὴν ἀφιέρωνε στὴ διακονία τοῦ πλησίον. Σὰν τὴν μελισσούλα ἔτρεχε, πετοῦσε ἀπὸ πρόβλημα σὲ πρόβλημα. Πολλὲς φορὲς κρυφὰ μέσῳ ἄλλων. Νὰ στηρίξει, νὰ ἐπισκεφτεῖ, νὰ νουθετήσει, νὰ ἐνισχύσει οἰκονομικά, νὰ δανειστεῖ γιὰ νὰ διευκολύνει, νά, νά, νά.... Πολλὲς φορὲς ὀφθαλμοφανῶς ἀλλοιωνόταν στὴ θεία Λειτουργία. Τὸν φθονοῦσαν οἱ συνεφημέριοί του καὶ τὸν θεάτριζαν. Τσιμουδιὰ ὁ παπᾶς. Ἀξιώθηκε νὰ κοιμηθεῖ στὸ κελάκι του, ὅπου καὶ τὸν βρῆκε ὁ γιός του σὲ στάση προσευχῆς ἐνῶ ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς ξεχυνόταν ἀπὸ τὸ εἰκόνισμα τοῦ Χριστοῦ μπροστά του, κατὰ διήγηση τῶν παρευρισκομένων. Τὸ ὄνομά του; Σημειώσατε: π. Νικόλαος Πέττας, Πάτρα.

β) Ὅταν κάποιος παπούλης ἀρρώστησε ἀπὸ καρκῖνο στὸ στομάχι, ἦταν πολὺ σοβαρὰ καὶ μετὰ ἀπὸπολύωρη ἐπέμβαση, λίγο πρὶν ἀποβιώσει, βρισκόταν σὲ ἡμικωματώδη κατάσταση. Εἶναι γνωστὸ πὼς ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ μία τέτοια κατάσταση, πολλὰ ἀπωθημένα βιώματα καὶ ψυχικὰ περιεχόμενα ἔρχονται στὴν ἐπιφάνεια. Ἀκόμη κι ὅταν ἡ συνείδηση εἶναι σὲ λήθαργο ἡ ψυχὴ ἀγρυπνεῖ καὶ πολλοὶ "θησαυροὶ" ἀκούγονται. Ἔχει τύχει πχ νὰ ἀκούγονται ἄσχημες βωμολοχίες ἀπὸ ἀνθρώπους κατὰ τὰ ἄλλα ἐνάρετους. Ὀ παπᾶς αὐτὸς εἶχε φήμη ἄριστου πνευματικοῦ καὶ φιλεύσπλαχνου, ἐλεήμονος ἀνθρώπου. Ὅταν λοιπὸν ἄρχισε ποῦ καὶ ποῦ τὸ παραμιλητὸ κοντὰ στὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, μαζεύτηκαν πνευματικά του τέκνα γύρω του νὰ ἀκούσουν τὶ ἔλεγε. Καὶ ἄκουσαν: "Δός του, δός του χρήματα, φουκαρᾶς εἶναι, δός του"! Μὲ ἐπιμονὴ μάλιστα. Μετ' ἐπιτάσεως. Ἡ ἀρετὴ τῆς ἐλεημοσύνης ἤδη συμμαρτυροῦσε γι' αὐτὸν τὸν ἱερέα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῶν πενήτων, ὅπου μετὰ ἀπὸ λίγο ἀπῆλθε. Τὸ ὄνομά του; Σημειώσατε: π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ὑπομονή Σας!

 

 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Επικοινωνήστε μαζί μας στο+22310 50552-3
Στείλτε μας email στο
 

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΔΕΛΤΙΑ

Ενημερωθείτε για τα τελευταία νέα της Ι.Μ. Φθιώτιδος μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση...
randomness